Parissa Zarchin (32, uit Iran) is bescheiden. Ze is een harde werker en geniet vooral als ze anderen kan helpen. Met haar karakter schopte ze het tot basisarts en volgend jaar start ze met een driejarig traject tot gespecialiseerd arts. Daarna wil ze een rustig leven opbouwen. ‘Achteraf had ik meer tijd willen nemen voor mezelf.’

Parissa, hoe tevreden ben je met het leven dat je nu leidt? 

‘Dat vind ik best een moeilijke vraag. Even denken.’ Stilte. ‘Ik zou zeggen: zeer tevreden. Ik ben hier veilig en kan iedere dag overal naartoe fietsen. In Iran was dat wel anders. Als kind en vrouw voelde ik me daar een buitenbeentje, niet fijn. In Nederland is iedereen gelijk en zijn er geen verschillen tussen mannen en vrouwen. Zelfs het weer in Nederland bevalt me. Veel mensen klagen erover, maar ik vind het heerlijk: weinig zon en af en toe regen.’ Dan sarcastisch: ‘Het past wel bij mijn karakter, ha-ha!’

Wie zijn je helden? 

‘Ten eerste mijn broertje Pouya. Hij is anderhalf jaar jonger dan ik, maar stukken groter en langer. We zijn goede vrienden, ik deel alles met hem. Daarnaast Henny de Hartog, een arts in Hengelo die me tijdens mijn studie Geneeskunde aanbood om bij haar coschappen te lopen. Ze gaf me vertrouwen en liet me veel doen. En Joost Laceulle en zijn vrouw. Joost is een gepensioneerde huisarts aan wie het UAF mij koppelde. Hij was mijn mentor tijdens het derde jaar van mijn bachelor. We hebben altijd contact gehouden, zien elkaar nog steeds en doen af en toe leuke dingen. Dankzij Joost en Eveline heb ik weer kennis gemaakt met Astrid Haacke, een lieve vrouw bij wie ik ook terecht kan met elke vraag. Contacten als deze zijn zó belangrijk als je ergens nieuw bent. Het is fijn om mensen om je heen te hebben die er voor je zijn als je ze nodig hebt.’

Op welk moment in Nederland was je het gelukkigst? 

‘Dat is nu. Ik kwam in 2011 naar Nederland en heb altijd hard gewerkt om een toekomst op te bouwen. Eerst rondde ik mijn bachelor af zonder vertraging, daarna haalde ik mijn master in één keer. Ik heb nooit een herkansing gedaan. Het studeren gaf me niet altijd evenveel voldoening. Als co-assistent ben je afhankelijk van artsen met meer kennis. Je leert vooral. Nu ik ben afgestudeerd en werk [Parissa werkt als arts niet in opleiding (ANIOS) in een verpleeghuis voor ouderen, red.] kan ik meer betekenen voor mensen. Dat geeft me een goed gevoel. Het contact met de mensen, anderen helpen, dát is waarom ik dit vak heb gekozen.’

Wat is het voornaamste inzicht dat je tot nu toe hebt opgedaan in je carrière? 

‘Wanneer je een luisterend oor biedt aan patiënten ben je al de helft op weg. Wat dat betreft werkt het hier totaal anders dan in Iran. In mijn thuisland zijn artsen meestal kort en bondig, minder zacht. Hier wordt beter geluisterd. De Nederlandse manier vind ik fijner, want ik ben van nature bescheiden. Op negen van de tien feedbackformulieren krijg ik zelfs te horen dat ik té bescheiden ben. De empathische aanpak in Nederland past wel bij me.’

Welk advies zou je jezelf vijf jaar geleden hebben gegeven? 

‘Vergeet niet te genieten. Ik heb veel gestudeerd en rondde mijn master af met een 8 gemiddeld. Met een 7 was ik ook geslaagd en had ik misschien meer tijd gehad om te genieten van mijn leven. Achteraf vind ik het jammer dat ik niet meer tijd heb genomen voor mezelf. Nu ik werk wordt het beter. Ik spreek inmiddels af met mensen en gá dan ook. Hopelijk wordt dat ooit een tweede natuur. Misschien is het iets Iraans: studeren, goed presteren, gedisciplineerd zijn. Ik ben perfectionistisch, soms wil ik het te goed doen. Tijdens mijn co-schappen heb ik pittige momenten gekend. “Wat doe ik hier?” dacht ik soms. Vooral in de winter, wanneer ik in het donker naar het ziekenhuis fietste en in het donker weer naar huis keerde. Weer een dag gemist… Daar word je depressief van, zeker als je er niet echt een leven naast hebt.’

Wat wil je heel graag nog doen in je leven? 

‘Volgend jaar start ik met een opleiding tot gespecialiseerd arts. Dat is een traject van drie jaar.’ Lacht: ‘Uiteraard wil ik dat binnen drie jaar halen. Daarna wil ik een rustig leven voor mezelf opbouwen met fijn werk en een fijn huis. Ik woon nu op Uilenstede, een studentencomplex in Amstelveen. Het is prima, maar niet ideaal. Ik denk dat ik uiteindelijk een kind ga adopteren uit Iran, maar daarvoor moet ik eerst op eigen benen staan en een stabiel leven hebben.’

Interview: Job Hulsman
Fotografie: Suzanne Blanchard