Zo op het eerste gezicht lijkt Márcia Ventura Tiago (20) een student zoals alle andere. Ze studeert hard, is ambitieus, spreekt perfect Nederlands, heeft veel vrienden gemaakt tijdens haar rechtenstudie en tennist in haar vrije tijd. Toch is er een groot verschil met haar medestudenten op de Erasmus Universiteit Rotterdam.

Márcia heeft zestien jaar moeten wachten op een verblijfsvergunning. Met grote gevolgen: zo woonde ze vrijwel haar hele leven in een asielzoekerscentrum (azc) en moest ze vijf keer verhuizen. Ergens wortelen, privacy of een eigen kamer, studiereisjes naar het buitenland op haar middelbare school; het zat er allemaal niet in.

Onverwachts opgepakt 

Ook haar rechtenstudie kon ze bijna op haar buik schrijven, omdat ze drie dagen voor het begin van haar studie samen met haar ouders en vijftienjarige broer onverwacht en met veel geweld werd opgepakt en werd overgeplaatst naar een uitzetcentrum. Door de inzet van haar advocaat en veel media-aandacht draaide de staatssecretaris dat besluit al snel terug. Nog geen twee maanden later kregen Marcia, haar broer en haar moeder een verblijfsvergunning.

Over Angola weet ze niet veel: ‘Ik was drie toen ik hier aankwam dus ik weet niets meer van Angola. Mijn ouders vertellen niet veel, praten liever niet over die tijd. Ik weet alleen dat we zijn gevlucht voor de burgeroorlog in Angola. Mijn ouders wilden niet dat wij zouden meemaken wat zij hebben meegemaakt.’

Inspiratiebron 

Aanvankelijk wilde Márcia lerares worden, vertelt ze: ‘Ik houd ervan om mensen iets bij te brengen en te helpen. Ik hielp mijn ouders ook altijd met Nederlands leren.’ Die wens verandert als ze in contact komt met haar huidige advocate: ‘Ik was onder de indruk van hoe zij te werk ging tijdens zittingen, hoe ze haar argumenten naar voren bracht, met veel kracht en zekerheid. Ik realiseerde me dat je mensen ook op die manier kunt helpen.’ Marcia’s advocate werd haar inspiratiebron en ze besloot voor een rechtenstudie te kiezen.

‘Ik heb nog altijd vertrouwen na wat we hebben meegemaakt.’

Márcia zit inmiddels in het tweede jaar van haar rechtenstudie op de Erasmus Universiteit. Door keihard te studeren en met steun van haar studiegenoten, studieadviseurs en het UAF haalde ze in 2016 haar propedeuse. ‘Omdat we werden opgepakt toen mijn studie begon, had ik al meteen twee weken achterstand opgelopen. Maar ik vond de Erasmus zo warm; ik heb zoveel steun en begrip gekregen van mijn studieadviseurs en mijn studiegenoten. Iedereen wil me helpen en is er voor me.’

Altijd welkom 

Dat geldt ook voor het UAF, vertelt Márcia: ‘Ze waren zo lief voor me tijdens die moeilijke periode. En nu nog steeds: ik kan er altijd met vragen terecht, begeleiders staan altijd klaar. Het is een fijn gevoel dat ik er niet alleen voor sta. Het voelt alsof de deur bij het UAF altijd open staat en dat is heel waardevol voor mij. Zo kon ik mezelf academisch ontwikkelen en doorgroeien als persoon.’

Over een paar jaar zou ze graag een studie of stage in het buitenland doen om dan uiteindelijk te gaan voor een master internationaal recht. ‘Ook hier helpt het UAF me met praktische zaken zoals het uitzoeken van een goede Engelse cursus.’ Haar droom: werken bij de Verenigde Naties of een eigen advocatenkantoor opzetten. ‘Ik heb nog altijd vertrouwen na wat we hebben meegemaakt. Het is toch bijna allemaal goed gekomen?’

Foto: Venus Veldhoen