Afgelopen zomer overleed donateur Els Roosenschoon-Gerritsen op vijfentachtigjarige leeftijd. Aan het UAF liet ze een legaat na. Volgens haar stiefzoon Jankees Roosenschoon past het bij wie ze was. Ter ere van zijn stiefmoeder vertelt hij haar verhaal. ‘Ze heeft altijd oog gehad voor de kansen voor jongeren.’ 

‘Mijn stiefmoeder had het beste voor met de mensen om haar heen en de wereld als geheel. Als je alleen al ziet welke instanties ik allemaal heb moeten inlichten over haar overlijden, dat is niet gering. Ze heeft zich haar hele leven sterk gemaakt voor mensen die het slechter hadden dan zij.’ 

Els Gerritsen werd geboren in Indonesië, op Java, in Batavia. Op zevenjarige leeftijd belandde ze met haar moeder in een Jappenkamp. Bij het afscheid vroeg haar vader haar of ze goed op haar moeder wilde passen. Roosenschoon: ‘Dat is best opmerkelijk natuurlijk, je verwacht het andersom, maar mijn stiefmoeder nam die taak serieus. Ze correspondeerde met haar vader in een ander (mannen)kamp, waarin zij hem vroeg om raad. Die briefjes heb ik. Als je ze leest breekt je hart. Ze had een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en dat heeft ze altijd behouden.’ 

Toen de oorlog was afgelopen en de Jappenkampen werden bevrijd toog Els Gerritsen met haar ouders naar Nederland, om eind 1946 weer terug te keren naar Indonesië. ‘Dat was heel gewoon, even op adem komen in Nederland om het leven daarna te hervatten in Indonesië. Alleen begon in die periode ook de onafhankelijkheidsstrijd. Het werd al snel duidelijk dat ze daar niet konden blijven. Ze gingen opnieuw terug naar Nederland, maar precies in die periode had haar halfbroer Bert Gerritsen zich als vrijwilliger aangemeld voor het leger. Hij was van plan zijn vader, stiefmoeder en halfzus te hulp te schieten. Ze hebben elkaar nog net ontmoet in Nederland, maar Bert had “getekend” en is gegaan.’