Denis Kabuye (Oeganda, 1988) vluchtte in 2014 naar Nederland omdat hij zijn leven als jongerenleider van een lokale stam niet zeker was. Met zijn liefdadigheidsinstelling zet hij zijn werk sindsdien op afstand voort. Daarnaast benut hij zijn kwaliteiten voor de Nederlandse samenleving: al tijdens zijn studie is Denis betrokken bij verschillende projecten op het gebied van gezondheidsbevordering.  

Zo lang Denis aan het woord is lacht hij onafgebroken. Zelfs als hij vertelt over het repressieve regime in Oeganda en de dood van zijn vader verdwijnt de vriendelijke glimlach niet van zijn gezicht. Zo doet Denis dat, hij bekijkt het leven van de positieve kant, focust op mogelijkheden.  

Als onderdeel van zijn opleiding Management in de Zorg aan de Hogeschool Utrecht werkte hij de afgelopen jaren mee aan projecten bij verschillende gemeenten in Nederland. Mensen die met hem werkten prijzen zijn enthousiasme en vermogen om partijen met elkaar te verbinden. De gemene deler in zijn werk: gezondheidsbevordering. ‘Mensen laten groeien’, zoals Denis dat noemt. ‘Van een goede gezondheid profiteren mensen de rest van hun leven. En de samenleving profiteert mee.’ 

Denis groeit op in Oeganda in een middenklasse gezin met twaalf kinderen. Zijn moeder runt het huishouden, terwijl zijn vader werkt bij het Ministerie van Landbouw en een rol vervult als local chief. Denis: ‘De situatie in Oeganda is complex. We zijn een republiek, maar de oude stammen zijn nooit verdwenen.’ Als stamleider start zijn vader, door Denis omschreven als een ‘behulpzame, solidaire en verantwoordelijke man’, verschillende projecten op: hij regelt studiebeurzen, stuurt zaden naar kansarme boeren en zorgt voor vers water op droge plekken. Tot zijn dood in 2009. ‘We denken dat hij is vergiftigd. De regering in Oeganda ziet de stammen als een bedreiging. Vlak voor zijn dood waren leden van onze stam net in opstand gekomen.’ 

Vlak na de dood van Denis’ vader benoemt de koning van de stam Denis als jongerenleider. In die hoedanigheid zet Denis het werk van zijn vader voort. Om structuur te geven aan de activiteiten richt hij een stichting op: de Lubega Cosmas Foundation. Zijn missie samengevat: zwangere moeders en kwetsbare vrouwen helpen met goede gezondheidszorg en hun economische zelfredzaamheid bevorderen. 

Denis: ‘We hebben in Oeganda helaas te maken met een repressieve regering. Na de frauduleus verlopen verkiezingen van 2011 gingen jongeren de straat op om te protesteren. Dat leidde tot vervolging, marteling en dood van protestanten. Jongerenleiders van de verschillende stammen werden als veroorzakers van de onrust aangewezen, terwijl ik zelf helemaal nooit betrokken ben geweest bij politiek. Het werk van mijn vader voortzetten is het enige waar ik energie in stop.’ 

Ook voor Denis is Oeganda dan niet langer veilig. Hij vlucht naar Nederland. Of het hem spijt dat hij niet langer op de plek is waar ze hem het hardst nodig hebben? ‘Ja, natuurlijk, maar ik geef nog altijd leiding aan mijn stichting. Ook op afstand kan ik van waarde zijn. Bovendien komen mijn kwaliteiten ook in Nederland van pas. Ik heb het talent dat ik veel dingen tegelijk kan doen. Als vluchtelingen die naar Nederland komen zich niet ontwikkelen gaat het niveau omlaag. Daar zie ik een rol voor mezelf.’