Door het oorlogsgeweld is Braaha Horani gevlucht uit Syrië. Ze leert in acht maanden Nederlands en wordt toegelaten tot de studie Geneeskunde. Nu is ze arts. ‘Ik kan goed omgaan met tegenslagen.’
Vluchten voor bombardementen
‘In Syrië heb ik drie jaar farmacie gestudeerd. Mijn man heb ik ontmoet toen ik stage liep bij zijn apotheek in de stad Homs. Door de voortdurende bombardementen was het daar niet veilig en zijn we het land uit gevlucht. Mijn man maakte de gevaarlijke reis over land met behulp van mensensmokkelaars, terwijl ik naar Libanon vluchtte, waar mijn ouders woonden. Later kon ik, via gezinshereniging, met het vliegtuig vanuit Beiroet naar Nederland reizen.’
Nu ben ik arts
‘In Nederland wilde ik graag mijn studie Farmacie afronden. Ik heb acht maanden een intensieve cursus Nederlands gevolgd. Op een informatiedag van de Universiteit Utrecht kreeg ik te horen dat ik alles opnieuw moest doen. Al die studiejaren die ik had gedaan, waren verloren gegaan. Ondanks deze shock, gaf ik niet op. Ik besloot om mee te doen aan het toelatingsexamen van zowel Farmacie als Geneeskunde. In Syrië droomde ik al van een studie Geneeskunde, maar dat kon niet omdat de reis naar de universiteit vanwege de oorlog onveilig was. Nu kreeg ik een nieuwe kans.
De toelating voor Geneeskunde was heel uitdagend; het vertalen van medische termen van het Engels naar het Nederlands was soms moeilijk. Van de 1200 studenten die toelating deden, werden er 300 aangenomen. Ik was enorm trots dat ik als nieuwkomer daarbij zat. Het UAF heeft mij heel goed geholpen, onder andere bij het regelen van mijn studiefinanciering en het vergoeden van mijn Engelse cursussen en mijn reiskosten. In zes jaar heb ik de studie Geneeskunde afgerond en nu ben ik arts.’
In Syrië droomde ik al van een studie Geneeskunde, maar dat kon niet omdat de reis naar de universiteit vanwege de oorlog onveilig was.
Ik werd door niemand gevraagd
‘In het begin van mijn studie vertelden alle studenten iets over hun privésituatie. Ik zei dat ik pas in Nederland was en dat ik een zoontje van anderhalf had. Iedereen vond het bijzonder dat ik al een zoontje had, maar tijdens de eerste groepsopdracht werd ik door niemand gevraagd om mee te werken. Ik voelde me gefrustreerd, omdat mensen bepaalde vooroordelen leken te hebben over mijn vaardigheden vanwege mijn achtergrond. Gelukkig wilden er twee studenten met mij samenwerken en ging het heel goed. Ik wilde het tegendeel bewijzen, terwijl ik liever word beoordeeld op wat ik kan.’
De directheid was even wennen
‘De directheid van veel Nederlanders was voor mij in het begin even wennen. In
Syrië hechten mensen meer waarde aan relaties en veel dingen worden niet duidelijk gezegd om ongemak te vermijden. In Nederland is het normaal om je mening duidelijk te uiten, ook al kan dat bot overkomen. Maar duidelijkheid heeft ook voordelen: afspraken zijn afspraken en mensen zeggen het direct als ze iets niet kunnen.’
Ik kon niet altijd perfect zijn
‘Mijn studie combineren met de zorg voor mijn gezin was soms best zwaar. Ik zat eens vlak voor een tentamen in de wachtkamer van de huisarts omdat mijn zoontje buikgriep had. Tijdens mijn co-schappen kwam ik vaak laat thuis. Mijn man en ik moesten veel puzzelen om alle ballen in de lucht te kunnen houden. Om mijn gezin extra aandacht te geven, begon ik aan mijn opdrachten zodra mijn zoon in bed lag. Als moeder-student had ik een dubbele rol waarin ik niet altijd perfect kon zijn, maar ik deed mijn best. Mijn man is ook een tijdje ernstig ziek geweest. Toen ben ik een paar maanden met de opleiding gestopt.’
Ik wil meedoen in het leven
‘Ik wil meedoen in het leven en een belangrijke speler zijn. Daarom heb ik gekozen voor een pittige studie. De geneeskundeopleiding is veeleisend en vraagt om intensieve aanwezigheid. Nu werk ik op afdeling geriatrie van het Diakonessenhuis in Utrecht. De zorg voor mijn gezin heeft me geleerd om ook goed voor mijn patiënten te zorgen. Ik begeleid ook een studente Geneeskunde die is gevlucht uit Myanmar. Verder doe ik nog onderzoek op de afdeling oogheelkunde van het UMC. In die richting wil ik mij gaan specialiseren.’
De zorg voor mijn gezin heeft me geleerd om ook goed voor mijn patiënten te zorgen.
We hechten veel waarde aan het leven
‘Als vluchteling merk ik dat ik heel hoopvol en optimistisch ben en mij goed kan aanpassen aan nieuwe situaties. Ik kan goed omgaan met tegenslagen. Ik zie dat ook bij andere Syrische vluchtelingen. We hechten veel waarde aan het leven. Bijna iedereen heeft door de oorlog verschrikkingen meegemaakt. De oorlog kan een blijvende bron van frustratie zijn. Maar ik kies ervoor om iets moois van mijn leven te maken.’
Ik weet zeker dat Braaha met haar bijzondere verhaal en haar doorzettingsvermogen ook vele anderen kan inspireren.
Talent mag niet verloren gaan
Geef gevluchte studenten en professionals zoals Braaha de kans zich te ontwikkelen. Met jouw donatie maak jij voor hen een wereld van verschil.
Help jij vluchtelingen op weg?
![UAF-logo-staand-zonder-payoff-[RGB]](https://www.uaf.nl/wp-content/uploads/2023/02/cropped-UAF-logo-staand-zonder-payoff-RGB-223x300.png){kind=logo}
