Veel mensen in onze samenleving komen verder dankzij het inlevingsvermogen van anderen. Gelukkig hebben de meeste Nederlanders geen gebrek aan empathie, maar de vraag is of ‘meedoen’ moet afhangen van de empathie van de ander. Is voor een succesvolle participatie ook niet een faciliterende overheid nodig die leiderschap toont?

Hoe anders zou het zijn als we onze maatschappij zouden inrichten vanuit het principe dat iedereen gelijke kansen heeft? Een mooi voorbeeld is de omgang met nieuwkomers in Oeganda, waar 1,2 miljoen vluchtelingen wonen en waar er dagelijks meer dan tweeduizend bij komen. Anders dan in het welvarende westen doen zij vanaf het eerste uur mee in de (arme) Oegandese samenleving. Ze krijgen een stuk land om te verbouwen, hun kinderen gaan naar school, ze worden in de positie gesteld om onafhankelijk te zijn en een eigen leven op te bouwen. Daar plukken ook de Oegandezen zelf de vruchten van, toont een mooie reportage van de NOS.

Voor Nederland wens ik een systeem waarin we dit gelijkheidsbeginsel omarmen. Een systeem dat de mensen niet afhankelijk maakt van een uitkering. Een samenleving waarin we niet toetsen aan succes of falen, maar aan de stappen die je zet om verder te komen. Er is meer nodig dan alleen empathie om mensen kansen te geven.

Mardjan Seighali is directeur van het UAF

Foto: Venus Veldhoen