Ook gevluchte medische professionals steken hun handen uit de mouwen tijdens de coronacrisis. Hoe het hen vergaat? We doen een rondje langs de velden. In aflevering 1: Ahmad Al Janabi (38 jaar, uit Irak), verpleegkundige bij (thuis)zorgorganisatie Amstelring.

Ahmad, hoe ben jij betrokken bij de zorg van coronapatiënten?

‘Ik probeer mijn team te steunen in deze moeilijke tijd. Een van mijn collega’s zit vast in Spanje en kan niet naar Nederland komen. Haar diensten nemen we over. Verder passen we onze protocollen aan en zijn we samen met andere zorgorganisaties in Amsterdam bezig om een speciale zorgunit op te zetten, waarmee we de belasting van de ziekenhuizen hopen te verminderen. Mijn eigen cliënten hebben het virus vooralsnog niet, maar zijn wel sociaal geïsoleerd.’

Hoe vind je het om een bijdrage te kunnen leveren tijdens deze crisis?

‘Het hoort bij mijn werk, als verpleegkundige moet ik mijn verantwoordelijkheid nemen. We hebben niet genoeg beschermingsmiddelen en je zou kunnen zeggen dat we ons leven op het spel zetten. Er is een tekort aan handschoenen en schorten, eigenlijk aan alles wat ik nodig heb. Op mijn eigen kosten heb ik een flesje alcohol gekocht bij de Etos om mijn handen te desinfecteren. Dat gebruik ik tot er een oplossing is. Maar het voelt fijn om wat te kunnen doen voor mensen. We doen ons best.’

Welke talenten van jou komen in deze periode van pas?

‘Ik wilde altijd al de zorg in en ben in Nederland begonnen bij het begin: eerst een mbo-opleiding en zo verder. Ik ben nu bezig met mijn hbo. Wat ik sinds het begin van mijn traject hoor is dat ik deskundig ben, me goed kan inleven en anderen motiveer. Ik ben deels opgeleid op een revalidatieafdeling en weet hoe ik mensen kan stimuleren. Ik probeer mensen actief en fit te houden, al is het nu vooral zaak dat mensen zo min mogelijk mensen zien en veel hun handen wassen.’

Lukt het je om het werk van je af te zetten als je thuis komt?

‘Normaal wel. Ik probeer werk en privé te scheiden. Maar in deze situatie lukt het niet. De druk op mijn werk is heel hoog, er wordt veel van ons verwacht. Dat is een kwestie van accepteren. Normaal kijk ik graag films, maar als ik nu thuiskom na een dag werken ben ik doodop. Ik heb er geen tijd meer voor. Het is wat het is, alles komt goed.’

Wat wil je bereiken als deze crisis voorbij is?

‘Eerlijk gezegd vind ik dat ik al veel bereikt heb. Ik eis veel van mezelf. Dat is ook een nadeel, want het zorgt ervoor dat je altijd bezig blijft. Hopelijk krijg ik na deze periode wat meer tijd voor mezelf. Ik ben van plan om een auto te kopen en het contact met de mensen om me heen te herstellen. Ik houd van reizen dus ik wil ook naar het buitenland. Volgende maand had ik eigenlijk vakantie, maar dat kan niet doorgaan. Ik ben nog wel vrij, maar heb tegen mijn collega’s gezegd dat ik klaar sta als ze me nodig hebben.’