Eens in de twee weken videobellen Sana Chaudry (36) en André Wissenburg (71). Het centrale onderwerp van de gesprekken: de apotheek. Sana wil er weer aan het werk en de gepensioneerde André blijft graag op de hoogte van de beroepspraktijk waarin hij jarenlang actief was. ‘De Nederlandse aanpak is niet heilig.’
‘Hallo meneer André, hoe gaat het daar?’ vraagt Sana zodra haar mentor de digitale overlegruimte betreedt. Anderhalf jaar geleden werden ze door het UAF aan elkaar gekoppeld. André, in 2017 gepensioneerd, bood zich aan als mentor naar aanleiding van een oproep in een vakblad voor apothekers. Sana, in 2015 naar Nederland gevlucht met in haar rugtas de titel ‘doctor of pharmacy’ en twee jaar werkervaring in de apotheek, greep de mogelijkheid met beide handen aan. Sindsdien videobellen ze eens in de twee weken. Van een ontmoeting in levenden lijve kwam het tot op heden niet. Redenen: corona en de afstand tussen beiden – zij woont in het westen van het land, hij in het oosten.
Overleg op afstand dus. In de eerste maanden hielp André zijn mentee vooral met de Nederlandse (vak)taal. Het staatsexamen stond voor de deur en Sana was bezig met het medisch assessment voor haar BIG-registratie, een vereiste om in Nederland aan de slag te kunnen als apotheker. Inmiddels staat ze op de drempel om te beginnen met de pre-master Farmacie en praten de twee vooral over de inhoud van het vak en de culturele verschillen.
‘Weet u dat misschien?’
‘Heb je het artikel gelezen dat ik naar je stuurde?’ vraagt André nadat Sana heeft verteld hoe het met haar gaat. ‘Over de toepassing van amoxicilline bij longontstekingen of luchtweginfecties bij kinderen.’
Sana: ‘Dat heb ik gezien. Ik vind amoxicilline een goed geneesmiddel, want het werkt altijd. In Nederland tenminste, in Pakistan is het een ander verhaal. Daar is de resistentie te hoog en werkt het geneesmiddel juist niet.’
‘Overgebruik is een bekend probleem,’ verklaart André. ‘Antibiotica zijn daar heel gevoelig voor. Daarom hebben we in Nederland het beleid om ze zo min mogelijk voor te schrijven. Patiënten moeten daardoor soms langer wachten, maar de resistentie is hier lager.’
‘Ik heb gehoord dat ze antibiotica in Duitsland ook veel makkelijker geven,’ zegt Sana. ‘Waarom zijn er geen strengere regels voor? Weet u dat misschien met uw ervaring? Ik zoek naar logica, wil het begrijpen.’
André: ‘Het blijft lastig, hoor. In Nederland vormen de vele dieren weer een uitdaging. Een bacterie maakt geen onderscheid tussen mens en dier. Wanneer dieren gemakkelijk een antibioticum krijgen, is dat ook van invloed op de werking van het antibioticum bij mensen. Bacteriën worden dan resistent.’
Ik het leuk om mijn ervaring door te geven, zeker aan mensen met een andere culturele achtergrond.
Pakistan versus Nederland
‘Ik vind het interessant om over mijn vak te blijven praten,’ zegt André zodra hun vakinhoudelijke overleg erop zit. ‘Ik ben niet het type dat achter de geraniums gaat zitten en blijf graag op de hoogte van de ontwikkelingen in mijn vak. Bovendien vind ik het leuk om mijn ervaring door te geven, zeker aan mensen met een andere culturele achtergrond. Ik heb in al die jaren als beherend apotheker met heel wat mensen samengewerkt.’
André is de ideale vraagbaak, vindt Sana. ‘Ik heb nu stage gelopen bij drie of vier apotheken. Natuurlijk kan ik daar mijn vragen stellen, maar er moet ook gewerkt worden. In deze gesprekken kan ik alles vragen. Meneer André heeft veel ervaring. Het apothekersvak werkt in Nederland anders dan in Pakistan, met name de patiëntenbehandeling verschilt. In mijn geboorteland heeft een apotheker veel meer een adviserende rol. Een doktersrecept is niet altijd nodig.’
Haar mentor veert op: ‘Dat vind ik nou juist zo interessant! De Nederlandse aanpak is niet heilig. Ik verwijt apothekers in Nederland wel eens dat ze zich te veel aan regels vastklampen. Wanneer je op je apothekersverstand vertrouwt is er meer mogelijk. We kunnen veel van jullie aanpak leren.’
Ik zou het persoonlijke contact tussen patiënt en apotheker graag verbeteren. Dat is de visie die ik heb, ik geloof in een menselijke aanpak.
Persoonlijk contact in de apotheek
Gevraagd naar wat hij ziet als de grootste uitdaging voor haar antwoordt André: focus. ‘Sana start in september met haar pre-master. Ik denk dat ze daar de handen aan vol heeft.’ Dan richting Sana: ‘Een bijbaan voor het geld raad ik af. Investeer liever in je toekomst. Misschien kun je op termijn in een apotheek gaan werken voor één of twee dagen per week. Dan verdien je geld terwijl je ervaring opdoet. Er is veel vraag naar apothekersassistenten.’
‘Ik ga kijken hoe het loopt,’ antwoordt Sana. ‘Mijn studie staat nu op de eerste plaats, want ik wil in de toekomst een eigen apotheek opbouwen. Ik zou het persoonlijke contact tussen patiënt en apotheker graag verbeteren. Dat is de visie die ik heb, ik geloof in een menselijke aanpak.’
André: ‘Wat leuk dat je dat zegt, Sana! Ik herken mijn werkwijze daarin. In mijn tijd ging ik bij mensen op huisbezoek, samen het geneesmiddelenpakket doornemen aan de keukentafel. In de afgelopen jaren is het apothekersvak gedigitaliseerd en geautomatiseerd. Voor een deel van de patiënten is dat prima, maar voor velen is persoonlijk contact belangrijk. Jij kan daar met jouw culturele achtergrond iets in betekenen.’ Dan moet hij lachen. ‘Ik besef ineens hoe dubbel dit klinkt in een gesprek via Zoom.’
Als mentor kun je een wereld van verschil maken
Er is behoefte aan medisch personeel en toch krijgen gevluchte zorgprofessionals niet de begeleiding die nodig is op weg naar een baan. Wil jij meer weten over het medisch mentoringprogramma?
![UAF-logo-staand-zonder-payoff-[RGB]](https://www.uaf.nl/wp-content/uploads/2023/02/cropped-UAF-logo-staand-zonder-payoff-RGB-223x300.png){kind=logo}
