Arman Farid (33) groeide op in de stad Lavasan in Iran, waar hij Mechanica studeerde. Als hij wordt opgepakt tijdens een demonstratie tegen het Iraanse regime verandert zijn leven van het ene op het andere moment. Tien jaar later heeft Arman zijn leven eindelijk op de rit, al blijft hij op zijn hoede. 

‘Ik ben opgepakt, vastgezet in een Iraanse cel en zwaar mishandeld. Ik wist niet eens waar ik was. Met een gebroken neus, een enkel uit de kom en veel ander letsel lieten ze me zes, zeven dagen later los langs de kant van de weg. Vanaf dat moment stond ik onder controle. Eens in de zoveel tijd moest ik me melden en een stempel halen. Al snel realiseerde ik me: ik kan hier niet blijven. Wie tegen het regime is heeft geen leven in Iran.’ 

Arman vluchtte. In 2010 was dat. Hij belandde in Nederland, hoewel dat niet per se zijn doel was. ‘Een veilige plek was alles wat ik wilde. Ik liep door de bergen en legde afstanden af onder de stoel van een vrachtwagenchauffeur.’ Zijn afgebroken studie Mechanica was toen al ver naar de achtergrond verdreven. ‘Ik was bezig met overleven. Mijn leven was verpest. “En nu?” dacht ik, eenmaal in Nederland. Ik moest iets doen, kon niet blijven hangen in het verleden. Maar wat?’ 

 ‘In Nederland kon ik zélf kiezen’ 

In een asielzoekerscentrum hoorde Arman over het UAF. Hij meldde zich aan. ‘Nieuw leven, nieuwe dag, nieuwe kans. Het begon met een voorbereidend jaar voor anderstalige studenten aan de Vrije Universiteit, waar ik slaagde voor het staatsexamen. Daarna lag de weg open om verder te studeren.’ 

Het werd een mbo-opleiding in de tandheelkunde en dus geen Mechanica. ‘Het systeem in Iran werkt anders dan in Nederland. In Iran bepaalt een centrale selectie min of meer wat je gaat doen. Je accepteert de uitslag en gaat studeren. Mechanica vond ik niet vervelend, maar in Nederland kon ik zélf kiezen. Tandheelkunde leek me leuk. Ik heb altijd interesse gehad in het menselijk lichaam en in menselijk contact.’ 

Blijven vechten 

De opleiding beviel Arman, maar hij kreeg te maken met nieuwe tegenslagen. Zoals tijdens die avond uit in Rotterdam waarop hij in elkaar werd geslagen. ‘Vlak voor het gebeurde voelde ik dat ik achtervolgd werd. Ik had mensen op de hoeken van de straat zien staan. “Hier klopt iets niet”, ging het door me heen. Kort pakten ze me. Op details wil ik niet ingaan, maar ik heb zo mijn vermoedens wat daar gebeurde.’ 

Ondanks het voorval ging Arman door. ‘Ik had ergere dingen meegemaakt. Ik kon niet loslaten wat ik tot dan toe had opgebouwd, moest blijven vechten.’ Toen hij kort daarna betrokken raakte bij een verkeersongeluk knakte er alsnog iets. ‘Had ik nog niet genoeg ellende gehad in mijn leven?’ blikt hij terug. ‘De pech kwam van alle kanten op mij af. Het ging een tijdje niet goed met mij, zowel fysiek als mentaal.’ 

‘Ik ben niet langer angstig’ 

‘Uiteindelijk rechtte ik alsnog mijn rug. Mijn vrienden noemen mij een gladiator. “Je geeft niet op, je blijft vechten”, zeggen zij. Dat klopt wel. Weet je, de wereld is rond. Wie boven is komt op een dag weer beneden en andersom. Als je doorgaat breken er op een dag betere tijden aan. Vergelijk het met een pit in de grond. Eerst is het donker en vochtig, maar uiteindelijk groeien de sterkste pitten uit tot bomen. Je moet de moeilijke situaties accepteren en doorgaan.’ 

Arman ging door. Hij rondde zijn studie cum laude af en is momenteel bezig met een specialisatie in de richting van de orthodontie. Eind dit jaar is hij klaar. De vooruitzichten op een baan zijn goed en dus is Arman tevreden met het leven dat hij nu leidt. ‘De herinneringen zullen altijd blijven, maar op een gegeven moment moet je kiezen. Blijf je hangen of ga je verder. Ik ben nog steeds alert op verdachte situaties, maar niet langer angstig. Ik ben blij hoe het nu gaat en trots op wat ik heb bereikt. Als ik mezelf vergelijk met mensen die ik onderweg ben tegengekomen denk ik dat ik het goed heb gedaan.’ 

Herleidbare details in dit artikel zijn op verzoek van de geïnterviewde gefingeerd. 

Foto: Suzanne Blanchard