Het is één van zijn vroege herinneringen. De jonge Ashuqullah rent vanuit school naar zijn huis, vier kilometer verderop. Straaljagers gieren over zijn hoofd. Thuis wacht zijn moeder. Die drukt haar jongste zoon op het hart om toch vooral te blijven leren. ‘Je moet arts worden’, adviseert ze. ‘Ons gewonde land heeft medische zorg nodig.’ Dat loopt anders dan gedacht, maar Ashuqullah maakt wél de wens van zijn moeder waar. ‘Ik hoop dat ze trots op me is.’                                           

We maken een stap in de tijd van dertig jaar. ‘Wie was toch die aardige verpleger met die moeilijke naam?’, wil een Haagse dame weten. Het spijt haar dat ze geen afscheid kon nemen van de man die haar hoop gaf. De Haagse is onverwachts overgeplaatst naar de revalidatie-afdeling. Collega’s weten precies wie ze bedoelt en dirigeren de altijd drukke Ashuqullah naar de dame. ‘Jij bent anders’, zegt ze en dat bedoelt ze positief. Ze geeft de Afghaanse verpleegkundige een cadeautje dat hij pas thuis mag openmaken. Het is een zelfgebreide pop. ‘Prachtig, die mevrouw had er een hele winter aan gewerkt.’

Terug naar Kunduz. Daar gaat de opgroeiende Ashuqullah aan de slag voor non-gouvernementele organisaties. De slimme jongeman leert Engels en geeft computerles aan jongvolwassenen voor een Japanse hulporganisatie. Voor Unicef is hij als programmamanager betrokken bij een campagne die een gezonde levensstijl bevordert. Als de NAVO een trainingsmissie begint in Kunduz, gaat hij aan de slag als tolk en programmabegeleider voor de Nederlanders.

Na de terugkeer van de Taliban moet hij vluchten met zijn zwangere vrouw. Op dat moment studeert Ashuqullah tandheelkunde. ‘Ik kan wel vierentwintig uur lang praten over mijn levensverhaal’, zegt Ashuqullah terwijl hij een kop thee inschenkt. Met zijn drie kinderen (twee, zes en negen jaar) en zijn vrouw woont hij inmiddels in Oegstgeest. Daar belandt het gezin na tussenstops in Ter Apel en Oranjedorp, waar hij zich als tolk nuttig maakt voor Afghaanse families. ‘In Oegstgeest ging ik nadenken over mijn toekomst. Ik houd van mensen en toen ik hoorde over de vergrijzing, vormde zich mijn plan. In Nederland groeit het tekort aan zorgverleners en neemt de vraag naar zorg toe. Ik dacht: daar kan ik van betekenis zijn.’