Twee jaar geleden schreven we ook over de Afghaanse Fereshte Zamani (26), student accountancy. ‘Ik ken niet veel Nederlanders. Op school krijg ik moeilijk contact. Ik heb van alles geprobeerd, maar het lukt niet’, zei ze destijds. We belden haar op om te vragen hoe het nu met haar gaat.
Hoi Fereshte, hoe gaat het met je?
‘Ik ben druk! De scholen zijn dicht, dus ik heb mijn dochter thuis. Tegelijkertijd werk ik aan mijn scriptie, die ik in het Nederlands schrijf, en loop ik twee dagen per week stage bij een accountancykantoor in Haarlem, Schoorl & Partners. Ik werk ook nog een dag per week. Het is best een uitdaging.’
Hoe zorg je ervoor dat je niet omvalt?
‘Ik schrijf op wat ik moet doen, per maand, per week. Ik prioriteer. Wat niet belangrijk is streep ik meteen door. Als ik twee uur eerder opsta dan mijn dochtertje kan ik twee uur aan mijn scriptie werken. Van mijn nieuwe mentor van het UAF krijg ik hulp bij de taal, dat is fijn. En ik heb een goede samenwerking met mijn man.’
‘Van mijn nieuwe mentor van het UAF krijg ik hulp bij de taal’
De vorige keer dat we je spraken maakte je je zorgen over je studie en toekomst. Hoe is dat nu?
‘Ik heb goede begeleiding gekregen, onder meer van het UAF, dat me financieel steunde in de jaren waarin ik geen verblijfsvergunning had. Als ik dat geld niet had gekregen, had ik moeten stoppen. Maar… ik heb vooral heel hard gewerkt. Daarom sta ik waar ik nu sta: ik ben bijna klaar met mijn studie en heb een fijne stageplek. Mijn collega’s geven me vertrouwen in de toekomst. Waarschijnlijk kan ik bij dit bedrijf blijven werken, ook na mijn studie.’
En hoe is het contact met Nederlanders? Gaat dat al beter?
‘Het is nog steeds moeilijk. Met mijn vorige mentor Inge heb ik geen contact meer. Ik ben verhuisd naar IJmuiden en zij woont nog in Utrecht. De afstand is te groot. Op mijn stageplek heb ik goed contact met collega’s, maar naast het werk heb ik niet echt contacten of vriendinnen. Ik heb er nu ook niet zoveel tijd voor. Ik focus me op mijn scriptie, werk en familie. De behoefte is er minder. Ik ben inmiddels een zelfstandige vrouw. Ik voel me niet meer zwak.’
‘Ik ben inmiddels een zelfstandige vrouw.
Ik voel me niet meer zwak.’
Hoe komt dat?
‘Ik heb het moeilijk gehad tijdens mijn studie. Ik had alleen contact met een Nederlandse jongen. Ik probeerde wel in contact te komen met Nederlandse meiden, maar ze moesten me niet. Als ik iets presenteerde voor de klas lachten ze me uit. Ik ben trots op mezelf dat ik hun kinderachtige reacties inmiddels kan negeren. Ik heb het losgelaten. Ik ben niet op school voor socializing, ik heb een doel: lessen, cijfers en uiteindelijk mijn diploma. Ik ga mijn eigen weg.’
Na het gesprek mailt Fereshte. ‘Mag ik nog wat zeggen?’ schrijft ze. ‘De afgelopen jaren heb ik geleerd dat het inlossen van verwachtingen van anderen een gevaarlijk verlangen is. Andere mensen zijn niet verantwoordelijk voor mijn problemen, ik sta er alleen voor. Toen ik dat eenmaal had geaccepteerd voelde ik me vrij. De meest noodzakelijke dingen in mijn leven heb ik al: familie, mijn studie en mijn talenten. De rest ga ik zelf maken. Ik verlang naar succes. Doorzettingsvermogen is cruciaal en ik heb het.’
Foto: Suzanne Blanchard
Talent mag niet verloren gaan
Geef gevluchte professionals zoals Fereshte de kans zich te ontwikkelen. Met jouw donatie maak jij voor hen een wereld van verschil.
Help jij vluchtelingen op weg?
![UAF-logo-staand-zonder-payoff-[RGB]](https://www.uaf.nl/wp-content/uploads/2023/02/cropped-UAF-logo-staand-zonder-payoff-RGB-223x300.png){kind=logo}
