Fatih verstuurde tachtig sollicitaties. Zonder succes.

Hij was tevreden, tot hij geconfronteerd werd met verschillende wantoestanden in zijn land. Hij uitte openlijk zijn mening hierover en vluchtte onder dreiging uiteindelijk noodgedwongen. ‘Ik had twee opties: wegkijken of weggaan.’ Dat was in 2019. Nu zit hij rustig op de bank in een gesplitste tussenwoning in Zwolle. Zijn dochter en vrouw zijn naar basketbaltraining, zijn zoontje speelt bij de buren. Hij glimlacht tevreden. ‘Hier zijn we vrij, dat is het allerbelangrijkste.’ 

Sinds de zomer werkt hij bij de Hogeschool van Amsterdam. Niet als wetenschapper, maar als IT-consultant. Er ging een intensieve opleiding van een half jaar aan vooraf. Rechtstreeks contact met studenten en collega-wetenschappers heeft hij nu niet, toch is hij blij. Fatih: ‘Indirect draag ik bij aan de ontwikkeling van kennis en dus aan de toekomst van de maatschappij.’  

Tachtig keer solliciteerde hij op uiteenlopende rollen in de academische wereld. Bij banen op wetenschappelijk niveau kreeg hij te horen: ‘Je Nederlands is nog niet goed genoeg.’ In andere gevallen klonk het: ‘Je bent overgekwalificeerd.’ Fatih schreef zich ook in voor het Hestiaprogramma, waarin gevluchte wetenschappers de kans krijgen om mee te werken aan lopende onderzoeksprojecten in Nederland. Maar de behandeling van zijn aanvraag nam te veel tijd in beslag. Daar wilde hij niet op wachten. ‘Ik heb jonge kinderen. Ik wil van waarde zijn en gewoon belasting betalen, zoals alle mensen. Het is onzin om thuis te blijven.’ In samenspraak met het UAF kwam hij tot de keuze om het roer om te gooien, de IT in. ‘Ik ben dankbaar voor deze kans.’