Homa Golestani woonde in Iran met haar ouders en broers. Als kind hield ze het meest van boeken lezen. Al op haar zeventiende moest ze trouwen. Ze verhuisde naar Afghanistan, waar ze van de buitenwereld werd afgezonderd en in dienst kwam van haar man en zijn familie. Met haar zoontje vlucht ze naar Nederland. ‘In de toekomst wil ik het liefst onderzoek doen naar vrouwenrechten in het Midden-Oosten en Noord-Afrika.’
Op mijn trouwdag wilde ik al vluchten
‘Op mijn zeventiende trouwde ik met mijn man. Ik was zo jong en wilde helemaal niet trouwen of bij hem zijn. Mijn familie zei dat ik het moest accepteren. Ik kwam in een groot huis te wonen in het zuiden van Afghanistan, het was daar meestal boven de 45 graden. In het huis woonden ook de ouders van mijn man en zijn vier broers en twee zussen met hun gezinnen. Op mijn trouwdag wilde ik al vluchten, maar dat durfde ik niet.
Drie maanden na mijn trouwen was ik zwanger. Ik werd steeds ongelukkiger. Mijn man had alles te zeggen in huis en ik mocht niet naar buiten. Als ik niet naar hem luisterde, werd hij agressief. Zijn familieleden waren de enige mensen die ik mocht zien. Toen mijn zoontje vier was, ben ik gevlucht.’
Op mijn trouwdag wilde ik al vluchten, maar dat durfde ik niet.
Ik hield van boeken
‘Een vriendin heeft mij geholpen met een vluchtplan en met geld inzamelen om te kunnen vluchten. Met mijn zoontje op mijn rug ben ik via Pakistan naar Iran gevlucht en daarna via de bergen naar Turkije en verder naar Griekenland. Wat ik heel moeilijk vond was dat ik door mijn vlucht het gevoel had dat ik de reputatie van mijn hele familie had beschadigd. Toen ik klein was zei mijn vader tegen mij dat hij wist dat ik voor schaamte zou gaan zorgen in de familie. Ik voelde als kind dat ik anders was dan de mensen om mij heen. Ik hield van boeken, praatte weinig, ik was gewoon met mezelf.’
In Nederland ontmoette ik mensen die mij wilde helpen
‘In het azc heb ik met hulp van vrijwilligers en andere vluchtelingen Nederlands, Engels en Wiskunde geleerd. Ik voelde me opnieuw dat meisje van zeventien. Maar nu met de kans om mijn eigen leven te bepalen. Ik wilde studeren! Maar als je geen diploma hebt, kun je niet naar de universiteit. Via een vrijwilliger kwam ik in contact met het UAF. Zij hebben mij laten zien dat het mogelijk is om een pre-bachelor te doen en mij ook geholpen met het aanvragen van studiefinanciering en het vinden van een school en opvang voor mijn kind. Tijdens de pre-bachelor raakte ik in een zware depressie waardoor ik deze niet kon afmaken. Na een behandeling van een jaar heb ik het opnieuw gedaan en gelukkig gehaald. Ik heb in Nederland hele aardige mensen ontmoet die mij echt wilden helpen.’
Ik voelde me opnieuw dat meisje van zeventien. Maar nu met de kans om mijn eigen leven te bepalen. Ik wilde studeren!
Het was zwaar maar ik werd steeds beter
‘Op mijn 26e mocht ik beginnen aan mijn studie Internationaal Recht aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Ik was zo blij en gelukkig dat ik was aangenomen. Ik voelde dat ik opnieuw kon beginnen en had mezelf verder kunnen helpen, dat ervoer ik als enorme vrijheid.
Het eerste jaar was zwaar, ik ging drie keer per week naar Amsterdam. Het was heen en weer met de trein drie uur reizen, ik stond ’s ochtends om vijf uur op. Ik kon de hoorcolleges niet goed volgen en vond het moeilijk om met andere studenten om te gaan. Ik zag er anders uit, sprak nog niet zo goed Engels of Nederlands. Ik had heel weinig zelfvertrouwen en durfde niet te spreken. Vaak zat ik de heen- en terugweg in de trein te huilen. Het tweede jaar kon ik vanwege corona de colleges thuis volgen en hoefde ik anderhalf jaar niet heen en weer te reizen. Als alleenstaande moeder kon ik niet rondkomen met alleen studiefinanciering. Naast mijn studie had ik bijbaantjes in de horeca en schoonmaak. Mijn Engels en Nederlands werden steeds beter en ik heb mijn studie succesvol afgerond.’
Ik wil onderzoek doen naar vrouwenrechten
‘In het afgelopen jaar ben ik met twee masters begonnen. In Tilburg heb ik de master Internationaal en Europees Recht al afgerond. Nu ben ik bezig met een research master Criminologie aan de Universiteit Gent, als opvolger van mijn master Criminologie aan de Erasmus Universiteit die ik vorig jaar al succesvol heb voltooid. Daarnaast werk ik fulltime bij een bank, waar ik de activiteiten van grote bedrijven analyseer. In de toekomst wil ik het liefst onderzoek doen naar vrouwenrechten in het Midden-Oosten en Noord-Afrika voor de Verenigde Naties. Ik weet uit eigen ervaring hoe het is om te moeten trouwen en totaal geen rechten te hebben.’
Ik weet uit eigen ervaring hoe het is om geen rechten te hebben.
Ik heb zelfvertrouwen
‘Het gaat goed met mij. Ik ben er trots op dat het mij is gelukt om in korte tijd twee talen te leren en mijn studies succesvol af te ronden. Ik heb veel meer zelfvertrouwen. Toen ik in Nederland voor het eerst vrouwen ontmoette, zag ik personen met heel veel power die heel direct waren. Ze waren ook allemaal langer dan ik en ze keken mij aan, terwijl ik heb geleerd dat je als vrouw nooit iemand in de ogen mag kijken. Vrouwen leken voor mij net mannen. Ik ben nu ook veel directer dan vroeger en kan heel makkelijk “nee” zeggen.’
Homa is een echte doorzetter die de lat telkens weer hoog legt voor zichzelf – iets waarvan ik steeds dacht: hoe doet ze dat? Ze krijgt het elke keer weer voor elkaar!
Talent mag niet verloren gaan
Geef gevluchte studenten en professionals zoals Homa de kans zich te ontwikkelen. Met jouw donatie maak jij voor hen een wereld van verschil.
Help jij vluchtelingen op weg?
![UAF-logo-staand-zonder-payoff-[RGB]](https://www.uaf.nl/wp-content/uploads/2023/02/cropped-UAF-logo-staand-zonder-payoff-RGB-223x300.png){kind=logo}
