‘Al mijn hele leven heb ik affiniteit met minderbedeelden. Een oude tante drukte me ooit eens op het hart: “Zorg dat je je talen spreekt, ga naar het buitenland en verbreed je horizon.” Dat heb ik gedaan. Ik was een tijd arts-assistent en waarnemend huisarts op Curaçao, van waaruit ik reizen maakte door Zuid-Amerika. Later werkte ik als tropenarts voor Artsen zonder Grenzen. Toen ik de eerste keer weer landde op Schiphol viel het me meteen op hoe aangeharkt Nederland is. Alles klopt en werkt. Ongelijkheid was er toen en is er nog steeds, het is van alle tijden. Je kunt je ertegen afzetten, maar er ook iets tegen proberen te doen. Terug in Nederland ben ik direct donateur geworden van het UAF.’  

Impact maken

‘Systemen verander je niet zomaar, maar op individueel niveau kun je wel degelijk impact maken. Zo stelde ik mijn praktijk open voor bewoners van het asielzoekerscentrum in Middelburg. Op die manier kwam ik in aanraking met verschillende verhalen, levens en problemen. Iedere keer opnieuw werd ik met een soort machteloosheid geconfronteerd. We leven in een maatschappij waarin vluchtelingen volgens velen een probleem zijn, terwijl ik denk: wij hebben geen probleem, zij hebben een probleem. Geen mens geeft alles zomaar op om ergens anders opnieuw te beginnen. Hoe rijker mensen zijn, hoe moeilijker ze lijken te kunnen delen. Dat geldt in toenemende mate ook voor landen.’

‘Twintig jaar geleden kwam ik in Zeeland in contact met een gevlucht Iraans artsenechtpaar, ze waren hier terecht gekomen met niets meer dan een tas en een baby. Het klikte en ik nodigde ze uit in mijn praktijk om te laten zien hoe het Nederlandse zorgsysteem werkt. Ik hielp ze met het erkenningstraject van hun diploma en bij de voorbereidingen op het artsenexamen. Ze zetten door, slaagden met vlag en wimpel, vonden werk en begonnen aan de huisartsopleiding. Inmiddels hebben ze een bloeiende praktijk in West- Brabant. We zijn nog steeds vrienden.’