Hoe kunnen nieuwkomers een rol spelen bij het terugdringen van de krapte op de woningmarkt? We vragen het gevluchte studenten en professionals zelf. Op de dag na het massale woonprotest in Amsterdam, waarbij vijftienduizend mensen de straat op gingen uit protest tegen de hoge huur- en huizenprijzen en het tekort aan woningen, bellen we met Muhanad Alkurdi (1986). Hij behaalde recent zijn hbo-diploma Bouwkunde. 

Muhanad is sinds zes jaar in Nederland. Hij vluchtte voor de burgeroorlog in Syrië, het land waar hij in 2007 afstudeerde als technisch tekenaar. ‘Niemand in mijn familie werkt in de bouw, maar het 3D-tekenen heeft mij altijd getrokken. In mijn jeugd speelde ik altijd een computerspel waarbij ik gebouwen ontwierp en bouwde, een soort The Sims. Vooral de vrijheid van het ontwerpen spreekt me aan. Als ontwerper mag je je fantasie en creativiteit gebruiken.’ 

Na zijn afstuderen werkte Muhanad bij verschillende ontwerpbureaus. In vloeiend, bijna accentloos Nederlands: ‘Bij elke baan raakte ik meer overtuigd van mijn keuze. Steeds zette ik een stap voorwaarts en leerde ik nieuwe dingen. Ik heb bij een architect gewerkt, ontwierp keukens, tekende villa’s en heb interieurdesign gedaan. Ook in Libanon, waar ik een tijdje woonde voor ik naar Nederland kwam, heb ik bij twee architectenbureaus gewerkt.’ 

Hoe wilde je, eenmaal in Nederland, een vervolg geven aan je loopbaan? 

‘Nadat ik de schok van het vluchten en het aankomen in een totaal andere cultuur te boven was, ben ik mogelijkheden gaan verkennen. Ik had behoefte aan iets nieuws, wilde verder groeien. In Syrië en Libanon zat ik vast aan het beroep van technisch tekenaar, bedrijven wilden profiteren van wat ik goed kan. In Nederland dacht ik: dit is mijn kans om iets nieuws te doen. Daarnaast zou ik de Nederlandse taal niet snel leren achter de computer. Ik besloot de stap te wagen van een technisch tekenaar naar iemand die meer betrokken is op de bouwplaats.’ 

Speelde de krapte op de woningmarkt mee in je keuze om in de bouw actief te blijven? 

‘Ik weet dat er werk is in deze sector. De vele berichten die ik krijg via LinkedIn bevestigen dat. In de bouw heb je de luxe om te kiezen, zelfs als vluchteling. Als je de taal nog niet perfect spreekt wordt dat niet afgestraft. Begrijp jij hen en begrijpen zij jou, dan ben je welkom. Bovendien zijn bedrijven gemotiveerd om je goed te begeleiden, om er een succes van te maken. De woningkrapte biedt voordelen op de arbeidsmarkt.’ 

Je studeerde Bouwkunde aan de Hogeschool Rotterdam. Hoe kijk je terug op je studietijd? 

‘Het ging niet vanzelf. De gemeente stond me niet toe om te studeren met behoud van uitkering. Ze wilden dat ik aan het werk ging. Voor studiefinanciering was ik te oud. Ik moest een andere weg vinden. Van DUO kreeg ik de tip om me in te schrijven op het mbo, dat kon in augustus, ik was toen nog 29 jaar. Na een jaar ben ik alsnog overgestapt naar het hbo. Het was heel bureaucratisch allemaal, maar het UAF heeft me fantastisch geholpen, onder meer met de administratie. De zekerheid van een organisatie die achter je staat is onmisbaar.’  

‘Nieuwkomers pikken onze huizen in’ zeggen sommigen. Wat denk jij als je dat hoort? 

‘En ze pikken onze banen in! Weet je, ik accepteer iedereen en trek me er niets van aan. Als ik kijk naar wat ik heb gedaan en doe, denk ik dat ik eerder een bijdrage lever aan het oplossen van het probleem. De economische waarde van een persoon is groter dan de economische waarde van een huis. Aannemers kunnen meer bouwen als er meer mensen in de bouw willen werken.’