Ben je bereid plaats te nemen op ‘een Arabische kraamstoel?’ Jan Willem Vuijk wijst naar een antieke stoel in de studeerkamer in hun huis in Amersfoort. Anske Vuijk: ‘Op de rugleuning staat zoiets als ‘spreken is zilver, zwijgen is goud’.’ Hij: ‘Daar zullen we ons vandaag maar niet aan houden.’ In de negentig minuten die volgen vertelt het paar uitgebreid over momenten waarop vluchtelingen en onderdrukte personen hun leven kruisten. 

Ethiopië, Ecuador en Peru 

Jan Willem Vuijk begon zijn carrière als advocaat en werkte daarna als juridisch en financieel manager voor verschillende internationaal opererende organisaties, zijn vrouw Anske doceerde en vertaalde Spaans. Ze studeerden beiden aan de universiteit van Amsterdam. Hij: ‘In 1989 ben ik opgehouden met betaald werk, sindsdien doe ik vrijwilligerswerk en bestuurswerk bij verschillende stichtingen. Je gaat toch niet op je lauweren rusten?’ Voor zijn werk bezocht Jan Willem Vuijk onder meer Noord-Korea, Ethiopië, Nepal en Rusland. Als hij kansen zag om steunstichtingen voor achtergestelden te helpen deed hij dat. Zo was hij betrokken bij een project in de Ethiopische stad Addis Abeba dat voorkwam dat jongens en meisjes in het bendeleven of de prostitutie belandden. ‘De jongens leerden een technisch beroep, de meisjes werden geschoold tot naaister.’ In Ecuador was hij betrokken bij een project dat voorzag in onderwijs aan autistische jongeren. Op latere leeftijd maakte het stel ontwikkelingsreizen samen. Ze togen onder meer naar Peru waar ze konden bemiddelen in een conflict tussen Nederlandse NGO’s en de ambassade. Bij terugkomst op Schiphol werden ze opgewacht door de pers (zie foto). Verre reizen maken ze inmiddels niet meer. Zij: ‘Mijn man mist het meer dan ik, ik reis in mijn boeken.’ Hij: ‘Ik reis in mijn hoofd, door mijn herinneringen.’