Khadija Mannan (Syrië, 1971) droomde van een leven als politieagent, maar het systeem in haar thuisland bepaalde anders. Jarenlang werkte ze op het vliegveld in Aleppo, waar ze teamleider was van een technisch team. Tot de oorlog een voorlopig einde maakte aan haar carrière. Sinds 2016 is ze in Nederland met haar gezin. Ondanks haar leeftijd – Khadija werd dit jaar vijftig – is ze vastberaden haar loopbaan voort te zetten. Bij de technische dienstverlener SPIE is ze inmiddels in de race voor een baan op de tekenafdeling. 

Khadija groeide op in een groot Koerdisch gezin met tien kinderen, waarvan zeven zussen. Zij is de enige van de meisjes die een opleiding afrondde. Khadija: ‘Voor ons was een rol in het huishouden weggelegd. Maar ik was de beste van mijn klas, ik haalde hoge cijfers. Mijn vader vond het zonde als ik daar niets mee zou doen. Hij maakte een uitzondering voor mij.’ 

De droom van Khadija: politieagent worden. Maar het systeem bepaalde anders. ‘Zo’n baan was uitgesloten voor mij als vrouw. In Syrië bepalen je cijfers bovendien wat je gaat doen. Ik was goed in exacte vakken dus werd aangemeld voor een studie Werktuigbouwkunde. Aanvankelijk vond ik die gedwongen keuze moeilijk, maar toen ik eenmaal aan het idee gewend was kreeg ik er plezier in.’ 

Eenmaal afgestudeerd werkte Khadija jarenlang als teamleider op het vliegveld van Aleppo. Ze gaf leiding aan chauffeurs en aan personeel dat onderhoud aan machines pleegde. Ook daar werd ze geconfronteerd met de traditionele man-vrouw verhouding in Syrië. ‘Ik was de baas. Vooral de oude mannen vonden dat lastig. Ik zei: “Je moet het accepteren, ik ben hier engineer en niet je vrouw, zus of moeder. Dit is werk.” Na een paar maanden verstomden de protesten en accepteerden ze mij.’ 

De oorlog in Syrië maakte in 2012 voorlopig een einde aan het werkende leven van Khadija. ‘Het was veel te gevaarlijk om nog langer naar het vliegveld te gaan. Ik bleef thuis, eerst in de veronderstelling dat het voorbij zou gaan. Maar het werd steeds moeilijker, gevaarlijker en ingewikkelder. In 2014 vluchtten we naar een klein dorp in het noorden van Syrië, bij de grens met Turkije. Daar kwam het besef: we moeten hier weg.’ Eerst vluchtte haar man naar Nederland, een jaar later, in 2016, volgde Khadija en hun drie kinderen.