Oud-verzetsstrijder Loek Caspers bracht in de Tweede Wereldoorlog Joodse kinderen naar onderduikadressen, vervoerde wapens en hielp geallieerde strijders. Afgelopen zomer overleed ze op vijfennegentig jarige leeftijd. Een deel van haar erfenis liet ze na aan het UAF, vanwege haar grote betrokkenheid bij vluchtelingen. ‘Ze was geen opschepper, wilde geen complimenten.’

In 2016 wijdde televisieprogramma Andere Tijden een aflevering aan het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland. In De laatste verzetsstrijders komen meerdere nog levende oud-verzetsstrijders aan het woord, onder wie Loek Caspers (Driebergen, 1924). Op verzoek blikt ze terug op de oorlogsjaren, waarin ze vanwege haar uiterlijk – ze had donkere ogen en haren – wordt gevraagd om te helpen bij het vervoeren van Joodse kinderen. Caspers daarover: ‘Ik wist natuurlijk dat ik gevaar liep, want je mocht Joden niet helpen. Maar als je een kind uit handen van de Duitsers kan houden, moet je dat doen.’

Delen met anderen

‘Ze vond het heel normaal om anderen te helpen’, vertelt Wilma de Graaf-Caspers, de zus van Loek, aan de telefoon. ‘Zo zijn we opgevoed. Het motto bij ons thuis luidde: “Het is je christenplicht om te delen met je naasten.” Loek voerde dat uit, zonder erover te praten. Het kon haar niets schelen of iemand diplomaat was of fietsenmaker. Ze handelde in stilte en wilde geen complimenten. Pas nu ze is overleden komen we er achter hoeveel ze deed.’ Een voorbeeld: Caspers steunde dertig jaar lang een Ethiopische arts die in Nederland oogheelkunde studeerde en in hetzelfde ziekenhuis werkte als zij. De Graaf-Caspers: ‘Vluchtelingenhulp lag haar na aan het hart.’

Na de oorlog studeert Loek Caspers geneeskunde, ze wordt anesthesioloog, schrijft boeken over de Tweede Wereldoorlog, geeft voorlichtingen op scholen en zet zich in voor ver-schillende stichtingen, veelal  oorlogsgerelateerd. Over de voorlichtingen die ze jarenlang geeft, vertelt Loek Caspers in het magazine van de vereniging van Nederlandse vrouwelijke artsen: ‘Een van de weinige manieren waarop je kinderen kunt betrekken bij de oorlog: hun duidelijk maken dat discriminatie, onderscheid tussen mensen maken op grond van hun huidskleur, afkomst of religie iets is wat toen in de oorlog helemaal uit de hand liep, maar nu nog speelt.’

Solidariteit ten voeten uit

Loek Caspers spoort de kinderen op scholen aan om vluchtelingkinderen te helpen: ‘Neem ze mee naar huis, speel ermee, neem ze mee naar je sportclub, maak er vriendjes van; zodat ze zich hier thuis kunnen gaan voelen.’ Dat is solidariteit ten voeten uit, zegt ze. ‘Ik kom iedere keer terug op artikel 14 van het handvest van de Verenigde Naties. Dat hebben we allemaal getekend. Mensen die vluchten vanwege hun vrijheid, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van geloof, vrijheid vanwege je seksuele identiteit, vrijheid om niet besneden te worden, die moet je helpen. Als je in je eigen land niet veilig bent dan heb je het recht om te vluchten naar een ander land waar je wel veilig kunt zijn en dat vergeten de mensen”.

Met heel veel dank en ter nagedachtenis aan Loek Caspers.