Toen het eten op was, moest hij wel naar buiten. In de supermarkt maakte hij kennis met een Nederlands stel, dat hij hielp met het dragen van hun boodschappen. Er volgden meer ontmoetingen en na een tijdje durfde Mo om hulp te vragen. ‘Ik moest wel. De smokkelaar kwam niet meer opdagen, de huiseigenaar wilde me eruit zetten. Ik stond op straat, zonder geld.’ Zijn nieuwe vrienden, geloofsgenoten, gaven hem onderdak in hun eigen huis. ‘Ik ben ze eeuwig dankbaar.’  

Samen bekeken ze de opties en besloten ze dat Mo zich moest melden bij het dichtstbijzijnde politiebureau. Daar kreeg hij een dagkaart naar Ter Apel, waar zijn procedure begon. Na zes dagen in het overvolle azc verkaste hij naar het tentenkamp in Nijmegen. En weer later naar Budel. Inmiddels verblijft Mo in Goes, in een Van der Valk-hotel dat dienstdoet als opvanglocatie. Daar wacht hij al maanden op zijn tweede interview door de IND. 

‘Gek worden’ 

Mo zit niet stil, tijdens het wachten. ‘Doe iets. Dat raad ik elke vluchteling aan. Van wachten kun je gek worden. Nietsdoen ligt op de loer, maar dat schopt je gedachten in de war. Maak jezelf nuttig, gebruik welk talent je dan ook in huis hebt.’ Zijn talent is Engels, dus doet hij vertaalwerk waar hij maar kan. Voor vluchtelingen die alleen Farsi spreken, maar ook voor christelijke sociale-mediakanalen. Hij geeft taalles aan andere asielzoekers en doet vrijwilligerswerk in lokale kerkgemeenschappen en als onderwijsassistent op een basisschool. Twee dagen per week helpt hij de docent met printwerk en het prepareren van lessen. Soms draait hij ook eenvoudige lesjes met de kinderen.