‘Ik was nul toen ik hier in 2011 aankwam; ik had niks, wist niks, sprak de taal niet, begreep de cultuur niet. Ik was 34 jaar en moest alles opnieuw leren, alles opnieuw opbouwen. Op mijn opleiding kwam ik in een klas met achttienjarigen die me behandelden alsof ik twintig was. Dat was pijnlijk. Ik kon niet zijn zoals zij, zo speels, zo onbezorgd. Ik had al een leven achter de rug.

Liever luisteren dan lezen? Luister dan naar Nuri in aflevering 3 van de UAF Podcast.

Gevangenschap

In Turkije was ik als student politiek activist. Ik ben meerdere keren opgepakt en heb jarenlang gevangen gezeten. In die tijd heb ik twee kritische romans – onder meer over het gevangenisleven in Turkije – geschreven en ben ik begonnen aan een boek over de filosofie van kunst. Omdat ik altijd al een passie voor film had, ben ik na mijn gevangenschap in 2010 een radio-, tv- en cinema-opleiding begonnen in Istanbul. Ik was nog maar net gestart of ik kreeg van mijn advocaat te horen dat de kans groot was dat ik weer opgepakt zou worden. Toen wist ik dat ik moest vluchten.

Ik had geen idee waar ik naar toe moest. Het enige dat ik wist, was dat ik verder wilde in de filmwereld. Een vriend van me die contacten had in Europa, liet me op een kaart zien waar de landen lagen waar ik opnieuw een toekomst zou kunnen opbouwen. Het werd Nederland.

Vreemde man

De eerste jaren waren niet makkelijk. Als eerste kwam de taal. Pas toen ik met het UAF in contact kwam, kreeg ik goede adviezen over taalcursussen waar ik mijn niveau wel omhoog wist te krijgen. Drie jaar geleden was mijn Nederlands goed genoeg om mij aan te melden voor verschillende filmopleidingen. Met begeleiding van het UAF zocht ik er acht uit die voldeden aan mijn wensen en ambities.

Woorden voelen

Het hielp ook dat ik duidelijk wist wat ik wilde. Ik was naar hier gekomen om films te maken, om mijn verhalen via beelden te kunnen vertellen en mensen daarmee te kunnen raken. Het was iets om aan vast te houden. In het kader van mijn afstudeerproject ben ik samen met een producent een film aan het maken over hoogopgeleide vluchtelingen die net als ik helemaal opnieuw moesten beginnen in Nederland. Met deze film wil ik laten zien hoe moeilijk dat is.

‘Ik was naar hier gekomen om films te maken, om mijn verhalen via beelden te kunnen vertellen en mensen daarmee te kunnen raken. Het was iets om aan vast te houden.’

Ik spreek nog steeds geen vloeiend Nederlands en waarschijnlijk ga ik dat ook nooit doen. Dat komt denk ik toch omdat ik al 34 was toen ik naar Nederland kwam. Ik voel de woorden niet echt zoals ik die in het Turks wel voel.

Barrières overwonnen

Op verschillende manieren heb ik de barrières in Nederland overwonnen. Ik heb geleerd om geduldig te zijn; een probleem lost zich vaak vanzelf op. Ik leerde ook om me niet te concentreren op het probleem, maar op de opdracht die af moest.
Ik weet nog dat ik me in het tweede jaar wilde inschrijven, maar dat niet kon omdat mijn ID-kaart verlopen was. Opnieuw aanvragen kostte drie maanden. Het UAF nam vervolgens contact op met mijn studie en zorgde ervoor dat ik niet €8000,- hoefde te betalen, maar het normale tarief. Ook de problemen die ik had met de gemeente waar ik woonde, loste het UAF op: ik kon toch met behoud van uitkering blijven studeren. Bij het UAF weet ik dat er altijd iemand achter me staat. Dat gevoel is heel belangrijk. Dan kan je doorgaan.

Tekst: Marianne Lamers
Foto: Suzanne Blanchard