Twee keer vluchtte Mohammed Nuru (Eritrea, 1984) voor de oorlog: als baby naar Sudan en in 2013 naar Nederland. Ondanks zijn verlegenheid en verschillende tegenslagen in Nederland gaf hij zijn droom, werken in het lab, nooit op. Mohammed leerde de taal, studeerde en werkt inmiddels als research analist in het VU Medisch Centrum.
‘Sinds jonge leeftijd fascineert de werking van het menselijk lichaam mij. Biologie was mijn favoriete vak op de middelbare school in Sudan, het land waar mijn familie naartoe vluchtte toen ik nog een baby was.’ Mohammed praat op zachte, rustige toon. Hij is beleefd, beantwoordt de vragen die hem worden gesteld, maar vertelt niet meer dan noodzakelijk. Het zit in zijn karakter, zegt hij, hij is een beetje verlegen.
Nooit is Mohammed afgeweken van het pad dat voor zijn gevoel voor hem klaarlag: hij studeerde Diagnostiek Onderzoek in Sudan en werkte daar in een chemisch laboratorium. Eenmaal in Nederland – Mohammed vluchtte voor de tweede keer in zijn leven, opnieuw voor oorlog – zocht hij uit hoe hij zijn pad kon vervolgen. ‘Mijn eerste motivatie was zelfstandig zijn. Als vluchteling krijg je een uitkering, maar ik wilde werken zodat ik mijzelf kan onderhouden en mijn familie kan helpen. En dan bedoel ik niet werken in een restaurant of wasserij, werk dat ik ook heb gedaan. Nee, echt werk, werk dat bij mij past, in een laboratorium het liefst.’
Mohammed oriënteerde zich en stelde vragen aan zijn omgeving. Hoe kan ik hier aan de slag komen? Kan ik studeren? Zijn opleiding bleek hier weinig waard. Iemand die hij kende raadde Mohammed aan om contact op te nemen met het UAF. ‘Een half jaar na mijn komst naar Nederland ben ik op advies van het UAF begonnen met het leren van de taal.’ Mohammed spreekt de woorden uit in bijna vloeiend Nederlands, zij het met een licht accent. ‘Vooral het spreken vond ik in het begin lastig, want ik had weinig contact met Nederlanders. Met sommige klanken heb ik nog steeds moeite.’
De te nemen stappen waren duidelijk voor Mohammed: eerst de taal, vervolgens het staatsexamen en daarna een school zoeken om te studeren. ‘Mensen adviseerden mij om de tijd te nemen voor het leren van de taal’, blikt Mohammed terug. ‘Omdat ik wilde bijdragen aan de samenleving ben ik vrijwilligerswerk gaan doen als tolk bij de gemeente Amsterdam. Daar deed ik voor het eerst mijn mond open. Tot dat moment had ik geen zelfvertrouwen om te praten, door het tolken werd het beter.’
‘Mijn eerste motivatie was zelfstandig zijn. Als vluchteling krijg je een uitkering, maar ik wilde werken zodat ik mijzelf kan onderhouden en mijn familie kan helpen. En dan bedoel ik niet werken in een restaurant of wasserij, werk dat ik ook heb gedaan. Nee, echt werk, werk dat bij mij past, in een laboratorium het liefst.’
Toen Mohammed zijn taal op orde had begon hij met de hbo-opleiding Biologie en Medisch Laboratoriumonderzoek aan de hogeschool InHolland. Daar kwam hij in contact met docent Dennis Fontijn, zijn grote inspiratiebron. ‘Vanaf het begin hielp hij me. In mijn derde en vierde studiejaar heb ik door ziekte twee tentamens moeten missen. Bij Dennis kon ik steeds terecht. Hij adviseerde me wat te doen en met wie te praten. Dat is van grote waarde als je nieuw bent in een land en de weg niet goed kent. Ik heb ook nog een studiejaar moeten overslaan omdat de gemeente Zaandam mijn uitkering aanvankelijk niet wilde doorbetalen als ik studeerde. Mede dankzij inspanningen van het UAF gaf de gemeente hier toch toestemming voor.’
Dat Dennis docent Immunologie is en Mohammed inmiddels werkt als research analist bij het VU Medisch Centrum is geen toeval, beaamt Mohammed. ‘Hij heeft me enthousiast gemaakt voor zijn vak. Ik werk nu aan een groot onderzoek onder chronische leukemiepatiënten. We werken samen met ziekenhuizen in onder meer Duitsland, Zweden en Denemarken. We monitoren de immuunrespons van de medicatie die ze krijgen. Ik vind het geweldig werk.’
Een baan vinden na zijn afstuderen was niet moeilijk, vertelt Mohammed. ‘Research analisten zijn gewild. Ik heb stage gelopen bij Sanquin, waar ik meteen een baan kreeg aangeboden. Dat gold ook voor het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam. Veel afgestudeerden willen promoveren, dus jonge werknemers in dit werkveld zijn schaars.’
Naast het feit dat Mohammed voor zichzelf en zijn familie wil zorgen is zijn vrouw een reden om nu eerst aan het werk te gaan. ‘Mijn vrouw woonde al die tijd nog in Sudan. Nu ik een contract heb en een huis en mijn eigen geld verdien mag ik haar laten overkomen. We zijn getrouwd, maar hebben elkaar al drie jaar niet gezien. Ik kan niet wachten tot ze hier is.’ (Inmiddels is zijn vrouw via gezinshereniging naar Nederland gekomen. red.)
Als de tijd er rijp voor is wil Mohammed alsnog promoveren: ‘Ik wil me verder ontwikkelen als research analist. Misschien doe ik daarvoor nog een part-time master Oncologie en Immunologie. We zullen zien.’ Tot het zover is focust Mohammed zich op zijn werk. Mocht hij de UAF-Award winnen, dan ziet hij dat als een aanmoediging voor alle Eritreeërs. ‘Eritreeërs hebben geen slechte ideeën, maar ze missen zelfvertrouwen, dat zit in ons DNA. Als ik hen kan aanmoedigen met mijn verhaal zou dat heel goed zijn. Ik heb mijn droom nooit opgegeven.’
UAF-Award 2021
Ieder jaar reiken we de UAF-Award uit aan de uitblinker van het jaar. Met de verkiezing vraagt het UAF aandacht voor het potentieel en het doorzettingsvermogen van gevluchte studenten en professionals die hier aan hun toekomst werken.
Mohammed was een van de zes genomineerden die zich onderscheidde door zijn studie- en werkprestatie en zijn inzet voor de samenleving. Bekijk zijn nominatievideo hieronder.
Talent mag niet verloren gaan
Geef gevluchte studenten en professionals zoals Mohammed de kans zich te ontwikkelen. Met jouw donatie maak jij voor hen een wereld van verschil.
Help jij vluchtelingen op weg?
![UAF-logo-staand-zonder-payoff-[RGB]](https://www.uaf.nl/wp-content/uploads/2023/02/cropped-UAF-logo-staand-zonder-payoff-RGB-223x300.png){kind=logo}
