Nisreen Meho (1986) vluchtte in 2014 met een diploma bedrijfskunde en drie jaar werkervaring op zak vanuit Syrië naar Nederland. Inmiddels is ze afgestudeerd aan de Rotterdam School of Management bij Erasmus University (RSM), en werkt ze als trainee bij uitkeringsinstantie UWV. ‘Sinds ik goed Nederlands spreek durf ik meer.’ 

Met welke verwachtingen kwam je naar Nederland? 

 ‘In het asielzoekerscentrum vroeg ik aan een COA-medewerker: “Als ik een verblijfsvergunning krijg, wat kan ik dan bereiken?” Ze vertelde dat er mogelijkheden waren, maar ik moest lang wachten. Terwijl ik het asielproces afwachtte ontwikkelde ik mijn taal, zodat ik daarna meteen bij het UAF terecht kon (het UAF hanteert toelatingscriteria, red.). Ik wilde eigenlijk een universitaire master doen, maar mijn diploma werd gewaardeerd op hbo-niveau. Daarom heb ik eerst een premaster gedaan en daarna een master bedrijfskunde. Mijn specialisatie is Management van Verandering.’ 

Wat heb je de afgelopen zes jaar gedaan waarvan je niet had gedacht dat je het zou kunnen? 

‘Eigenlijk alles. Ik wist dat het moeilijk zou worden en toch zijn er veel momenten geweest waarop ik dacht: ik geef het op, dit gaat mijn capaciteiten te boven. Totdat ik besloot om het om te draaien. “Als ik niet doorzet ben ik iemand zonder waarde in het leven”, zei ik tegen mezelf. Toen werd de keuze: doorgaan of doorgaan. Er was maar één optie. Ik zocht naar hulpmiddelen, ook bij mezelf.’ 

Welke hulpmiddelen vond je? 

 ‘Geduld. Dat heb ik van nature niet. In het asielzoekerscentrum stelde ik steeds vragen. Wanneer mag ik mijn verhaal laten horen aan het IND? Wanneer krijg ik een verblijfsvergunning? Ik wilde snel, snel, snel. Daarnaast had ik last van mijn emoties, de heimwee naar familie. Er was weinig ruimte in mijn hoofd voor andere dingen, ik dacht vooral aan hen en voelde me schuldig. Tot ik tegen mezelf zei: “Nisreen, je bent gevlucht om je situatie te verbeteren. Dat is je recht.” Dat gaf rust. En toen belde het UAF, waar ik al cliënt was, met een tip. De Erasmus Universiteit biedt elk jaar een vluchteling de kans om een studie te volgen. Mijn UAF-begeleider vroeg of ik dat wilde zijn en of ik bereid was om van Haarlem naar Rotterdam te reizen. Ik hoefde niet na te denken en heb de kans met beide handen aangegrepen.’ 

Wat heb je de afgelopen jaren geleerd, over jezelf, over het leven? 

 ‘Ik heb geleerd om naar oplossingen te zoeken en positief te denken. Er stonden steeds goede mensen klaar om mij te helpen, daar leerde ik op te vertrouwen. Ik ben de echtgenote van mijn man, de moeder van mijn zoon, de dochter van mijn moeder, ik ben het allemaal. Maar ik heb ook geleerd om tijd te maken voor mezelf. Als ik niet voor mezelf zorg gaat niemand dat doen en kan ik ook niet voor anderen zorgen.’ 

Met succes. Je hebt een baan bij UWV. Hoe bevalt het? 

 ‘Ik werk op de afdeling Bestuurszaken en houd me bezig met mvo-onderwerpen. We doen projecten op het gebied van mens, milieu en maatschappij. Ik sluit aan bij online overleggen en maak verslagen. Toen we nog in Syrië woonden wilde ik mezelf ook ontwikkelen, maar de middelen waren beperkt, ook voor de oorlog. Hier heb ik de middelen wel. Ik ben nu een betere versie van mezelf, zonder dat ik mijn eigen waarden en normen heb verloren. Weet je, de taal is zo belangrijk. Sinds ik goed Nederlands spreek durf ik meer. Door de taal kan ik mijzelf laten zien en mijn mening uiten.’ 

Waar droom je van? 

 (Lacht.) ‘Rust! Ik mis mijn familie nog iedere dag, maar ik ben er niet langer verdrietig over. Ik ben blij dat ik ze trots heb gemaakt. Mijn aanvankelijke plan was om nog een promotieonderzoek te doen na mijn master, maar na alle belemmeringen wil ik me focussen op mijn werk. Misschien doe ik die PhD later nog wel.’ 

Interview: Job Hulsman
Fotografie: Suzanne Blanchard