In Nederland moest Seedra in korte tijd zeven keer verhuizen. Naar Ter Apel, Budel, Heerhugowaard, terug naar Ter Apel, Assen, Balk, Sneek. AZC in, AZC uit. ‘Net op het moment in mijn leven dat opnieuw moest beginnen. Ik vond dat moeilijk. Mijn overlevingsstrategie? Nooit opgeven, optimistisch blijven. This too shall pass. Het wordt altijd beter.’ 

Ommekeer 

De ommekeer begon in Balk. ‘Daar mochten we bijna een jaar blijven.’ Seedra begon Nederlands te leren en ging vrijwilligerswerk doen. Voor Save the Children verleende ze psychosociale hulp aan kinderen in het AZC. ‘Dat werk maakte een vonk los in mij.’ Het gezin vond een huis in Leeuwarden, de rust nam toe en Seedra kon eindelijk aan haar nieuwe droom werken: psychologie studeren. 

Makkelijker gezegd dan gedaan. Haar diploma’s werden zodanig gewaardeerd dat ze vwo-certificaten moest halen. ‘Daar ben ik één dag verdrietig van geweest en toen zette ik de knop om.’ Samen met zus Sara verhuisde ze naar Groningen om in het Voorbereidend Jaar op het Alfa College de benodigde vwo-certificaten te halen. Terwijl Sara nog een jaar doorgaat in het volwassenonderwijs voor extra deelcertificaten, kon Seedra zich na een jaar inschrijven voor de studie Psychologie aan de Rijksuniversiteit Groningen.  

Loting 

Deze studie kent een numerus fixus. ‘Ik haalde mijn toelatingstoets, maar helaas: ik werd uitgeloot. Er kunnen zeshonderd studenten beginnen en ik had nummer 681.’ Plan B, al van tevoren uitgestippeld met UAF-trajectbegeleider Mayke Frasa, werd uit de lade gehaald: pedagogische wetenschappen. ‘Maar op Koningsdag kreeg ik het beste bericht sinds jaren. Ik was tóch ingeloot. Er waren afhakers. Precies genoeg voor mij. Ik was zó blij!’ Opvallend: Seedra volgt niet de Engelstalige, maar de Nederlandstalige studie. Een bewuste keuze. ‘Ik wil hier werken, met Nederlandse kinderen. Dus wil ik dit in het Nederlands doen.’ 

Reikhalzend kijkt ze uit naar de eerste studiedag in september. Tot die tijd doet Seedra er alles aan om haar taalvaardigheid nog verder te verbeteren. Haar taalmaatje Jade, uit Sneek, spreekt ze wekelijks. Stapels boeken leest ze. En zelfs met haar zus Sara, die in hetzelfde studentenhuis woont, praat ze zoveel mogelijk Nederlands. ‘Dat lukt niet altijd hoor, soms vallen we terug op Arabisch. Maar we proberen elkaar bij de les te houden.’ 

Over tien jaar hoopt ze ‘een ervaren ontwikkelingspsycholoog’ te zijn. ‘Met een eigen praktijk werk van waaruit ik kinderen help.’ In die droom bijt Seedra zich vast. ‘De weg was moeilijk, maar eindelijk kan ik van nul beginnen.’  

Onzichtbare hand 

Het UAF staat haar bij met boekengeld, studiekosten en vooral met begeleiding. ‘De aanmoedigingen van mijn trajectbegeleider waren belangrijk voor mij. “Je kunt het, ga er voor.” Dat heeft Mayke vaak gezegd.  Het UAF zie ik als een onzichtbare hand die er altijd is. Lopen doe ik zelf en inmiddels vind ik de weg meestal zelf, maar ik weet dat die hand daar is. Als het moeilijk wordt, kan ik de hand even vastpakken om weer mijn juiste route te vinden.’