Een artikel in het donateursblad van het UAF over een muzikaal echtpaar uit Syrië dat in Groningen weer een bestaan kon opbouwen, zette Caroline Polak aan het denken. Het Syrische echtpaar kreeg steun uit een Fonds op Naam, een eigen fonds met een specifiek doel, zonder dat daar een aparte stichting voor opgericht hoeft te worden. Caroline en haar man Marinus Pannevis hadden al jaren een grote affiniteit met de zorg en met vluchtelingen in het bijzonder en besloten de daad bij het woord te voegen, vertelt Caroline: ‘Ik dacht alleen maar: waarom niet?’

Urgentie

Het Amsterdamse echtpaar besloot eind vorig jaar bij het UAF een Fonds op Naam met de naam Camacare op te richten, speciaal bedoeld voor vluchtelingen die verpleegkundige of verzorgende willen worden of in de ouderenzorg willen werken. Caroline is enthousiast: ‘Dit past perfect bij ons; we kunnen beiden in dit fonds onze interesses en passies kwijt.’

De interesse van Caroline in de zorg zit hem niet alleen in haar betrokkenheid bij de samenleving, maar ook in haar persoonlijk ervaringen met de zorg, vertelt ze: ‘Ik zie het als een urgent iets. Niet alleen omdat we in Nederland  te maken hebben met een groot tekort in de zorg, maar ook omdat ik uit eigen ervaring weet hoe belangrijk goede zorg kan zijn. Ik had zelf een oude moeder van 94 en ik weet hoe prettig het is om door goede, kundige mensen verzorgd te worden.’

Zelfstandig bestaan

Het mes snijdt zo aan twee kanten, vertelt Caroline: ‘Het levert verpleegkundigen op en Nederlanders kunnen zien dat het goed gaat als vluchtelingen aan het werk worden geholpen. Bovendien worden Nederlanders die in een kwetsbare positie zitten, zo goed verzorgd en kunnen ze kennis maken met vluchtelingen. Ik vind het prachtig dat we met een particulier initiatief als dit kunnen helpen.’

Er speelt ook een emancipatoire factor mee, zegt Caroline: ‘Ons fonds is natuurlijk ook bedoeld voor mannen, maar ik vind het mooi om te zien dat ook vrouwen met deze beroepsopleiding uiteindelijk een zelfstandig bestaan kunnen opbouwen.’

Nuttig

Veel organisaties concentreren zich enkel op de top van de vluchtelingen, vindt haar man Marinus Pannevis, maar ook op mbo- en hbo-niveau zit volgens hem veel talent: ‘Ook die laag heeft aandacht nodig. De verpleging leent zich daar heel goed voor: het is een universeel vak en vaak sneller in de praktijk te brengen dan een academisch geschoolde weer aan het werk te helpen. Een vluchteling die in Syrië jurist was, moet hier bijna van voren af aan beginnen, maar verpleging is in hoofdlijnen toch overal hetzelfde.’ Caroline voegt toe: ‘Het zou prettig zijn als vluchtelingen uit de bijstand kunnen komen: dat is voor ons fijn, maar vooral voor hen. Het is prachtig om je nuttig te voelen en een bijdrage te leveren aan de samenleving.’

Marinus’ betrokkenheid bij het UAF, dateert al vanaf de tijd dat hij eind jaren zestig rechten studeerde aan de Universiteit Utrecht en te maken kreeg met de eerste asielzoekers. Hij bracht dit pas in de praktijk toen eind 2015 de grote vluchtelingenstroom op gang kwam. Marinus nam het initiatief tot wat inmiddels is uitgegroeid tot een bijzonder fenomeen: de Havendiners. Dit is een serie diners waarin tachtig vluchtelingen al 2,5 jaar iedere maandagavond eten en dansen met twintig gasten van de donateur van die avond uit het bedrijfsleven, het maatschappelijke veld of een overheidsinstantie. Het doel: wederzijdse kennismaking en tegelijkertijd een beetje afleiding voor de vluchtelingen.’Dat zijn echt prachtige avonden, waarin de vluchtelingen voor de donateurs van een nummer tot een mens worden.’

Ongelofelijk belangrijk

Het is ook precies de reden waarom Marinus het werk van het UAF zo waardeert: ‘Wat het UAF doet, is zo ongelofelijk belangrijk. Stel ik moet vluchten uit Amsterdam, omdat het een puinhoop is in de stad en ik kom terecht op een plek waar ik nog nooit geweest ben. Ik ken er niks of niemand, ik kan niks lezen, niks verstaan, ik heb geen idee hoe die samenleving werkt. Als ik ook maar één persoon tegenkom die mij laat zien hoe het hier werkt en me uitlegt hoe ik weer een bestaan kan opbouwen en me daarin dan ook nog eens begeleidt, dan ben ik diegene zo dankbaar.’

Het contact met het UAF ervaren ze beiden als heel prettig, zegt Caroline: ‘Er wordt snel gereageerd en we vonden het fijn dat we naar aanleiding van de vragen die we hadden, een persoonlijk gesprek konden voeren. Ook waarderen we het dat we regelmatig worden uitgenodigd voor evenementen van het UAF.’

Het Fonds op Naam zelf was heel eenvoudig op te richten en kent vele voordelen, vertelt Marinus: ‘Het is prettig dat je zelf kunt bepalen waar het geld voor bestemd is; en dat het UAF de organisatie- en de beheerskosten voor zijn rekening neemt. Dat is heel inzichtelijk allemaal.’ Hij voegt toe: ‘Gelukkig zijn wij in de omstandigheden dat wij kunnen schenken. We zijn blij dat het geld ook echt uitgegeven wordt; het is leuker om bij leven te geven dan na overlijden.’

Foto: Suzanne Blanchart