‘Wat ik vooral heel leuk vond, was dat we onze presentaties uiteindelijk mochten houden voor hbo-studenten’, voegt Raneem toe. Waar haar presentatie over ging? ‘Dromen. Hoe ze werken, wat ze betekenen, welke rol ze in onze levens spelen. Dat vind ik heel interessant. Zelf droom ik veel en levendig. Eerst droomde ik veel over Syrië, maar nu spelen de meeste dromen zich af in Nederland.’

‘De laatste weken droom ik vooral veel over mijn studie’, zegt ze lachend. ‘Over docenten, tentamens, tentamenuitslagen. Het zijn gelukkig altijd positieve dromen, dus hopelijk voorspellen ze veel goeds.’

In september start Raneem aan de universiteit. ‘Ik heb heel veel zin om met mijn studie te beginnen’, zegt ze. Naast de practica in het lab kijkt Raneem ook uit naar het contact met haar Nederlandse medestudenten. ‘Het afgelopen jaar zat ik in de klas met mensen uit allerlei landen. Syrië, Eritrea, Sudan, Bulgarije. Dat vond ik een mooie ervaring, want ik leer graag andere culturen kennen. Maar met Nederlanders heb ik nog nooit in de klas gezeten. Ik kijk ernaar uit om de komende jaren ook met hen te studeren en vriendschappen op te bouwen.’

Buiten het klaslokaal heeft Raneem de afgelopen twee jaar al wel veel Nederlanders leren kennen. ‘Via het mentorprogramma van het UAF ben ik vorig jaar gekoppeld aan een Leidse masterstudente. Met haar ben ik goed bevriend geraakt. En met de mentor die ik via de gemeente kreeg ben ik ook vriendinnen geworden. Volgende week komen ze allebei bij mij eten. De UAF-mentor van mijn zus komt ook, dus dat wordt gezellig.’

‘Toen ik nog in Syrië was, had ik een bepaald beeld van Nederlanders’, zegt Raneem. Ze lacht: ‘Ik had het idee dat iedereen hier de hele dag dronken was en hasj rookte. En dat mensen niet erg open staan voor andere religies en tradities.’

Gelukkig bleek van dat beeld niets te kloppen. ‘Ik heb wel eens gehoord dat er plekken in Nederland zijn waar mensen niet open staan voor vluchtelingen, maar ik heb me hier vanaf de eerste dag welkom gevoeld. Op school, bij de gemeente en vooral bij het UAF hebben zo veel mensen mij geholpen. Daarvoor ben ik dankbaar.’

Ook al voelt Raneem zich thuis in Leiden en droomt ze over haar nieuwe leven in Nederland, ze denkt nog iedere dag aan Syrië. ‘Ik heb veel last van heimwee’, zegt ze. ‘Ik mis de geur van mijn thuisland. En ik mis de drukte om me heen die ik toen juist vaak zo vervelend vond. Door de oorlog woonden we met drie families in één appartement. Met veertig mensen deelden we vijf kamertjes. Dat was moeilijk, maar nu mis ik die dagen. De mensen, hun gepraat, het dicht bij elkaar leven.’

Op een dag hoopt Raneem naar huis terug te keren, maar eerst wil ze zich op haar studie in Leiden richten. Wat de toekomst ook brengt, over een paar jaar zal Raneem afstuderen als biofarmaceutisch wetenschapper en naar Leidse traditie haar handtekening op de muur van het Zweetkamertje schrijven.

‘In Syrië moest ik mijn studie afbreken vanwege de oorlog’, zegt ze. ‘Dankzij het UAF heb ik de kans om in Nederland te studeren wat ik interessant vind, in vrijheid en in vrede. Die kans wil ik echt grijpen.’

Raneem had het Voorbereidend Jaar Leiden (VJL) niet kunnen volgen zonder de financiële steun van het UAF. ‘Mijn studiekosten zijn volledig door het UAF betaald. Het UAF betaalde zelfs mijn reiskosten als ik voor mijn lessen naar andere steden moest reizen. Dat vind ik heel bijzonder.’