Esmail groeit op in een klein dorpje in het noorden van Syrië. Zijn passie voor muziek is daar op jonge leeftijd ontstaan. Hij herinnert zich het moment waarop hij begon met zingen nog goed. ‘Ik was ongeveer vijf jaar toen er een liedje op TV kwam. Ik begon ineens te zingen terwijl ik thuis nooit sprak. Mijn moeder begreep er niks van.’ Hierna stuurden zijn ouders hem naar de moskee, waar hij zijn muzikale talent verder kon ontwikkelen. ‘Zingen was voor mij de enige manier om mijzelf te zijn’, geeft Esmail aan.  

Op latere leeftijd begint Esmail te stotteren. Dit verdwijnt wanneer hij zingt en daarom besluit hij een theateropleiding te volgen. Door de oorlog kwam er een abrupt einde aan zijn opleiding.

Eenmaal in Nederland begint Esmail weer met theater maar hij kan zijn emoties er dit keer niet goed kwijt. ’Het was mooi om mijn verhaal te kunnen vertellen maar desondanks was het ook behoorlijk confronterend om steeds terug te denken aan mijn tijd in Syrië.’ De periode hierna omschrijft hij als erg verwarrend. Zo kwam hij in een aantal verschillende baantjes terecht in de horeca en het toerisme, maar hier werd hij niet gelukkig van. Toch kijkt hij er met een goed gevoel op terug. ‘Ik had deze periode blijkbaar nodig om te groeien en de droom die ik van kinds af aan had, een muzikale opleiding volgen, waar te maken.’  

Codarts Rotterdam, een internationale hogeschool die kunstvakonderwijs aanbiedt, is de plek waar Esmail uiteindelijk zijn creativiteit tot uiting wil laten komen. Samen met zijn toenmalige mentor, die hij bij toeval ontmoet tijdens een optreden in een theatercafé, heeft hij zich voorbereid op de toelatingsprocedure. ‘Mijn mentor gaf mij soms lessen van tien uur achter elkaar.’ Daarnaast zocht hij contact met het UAF. ‘Van andere mensen hoorde ik over het UAF. Zij bieden financiële ondersteuning en onderhouden het contact met de opleiding. Daarnaast helpen ze mij met het vergroten van mijn netwerk, waardoor ik weet waar ik straks als professionele muzikant terecht kan.’